مفید است تا به بچه ها راهکارهایی را آموزش داد تا در عین حفظ صبر و شکیبایی خود کنترل خشم و عصبانیت را در اختیار داشته باشند. در این رابطه میتوان به تیترهای مهمی اشاره داشت از قبیل متوجه شدن این مطلب که خشم و عصبانیت به عنوان یک احساس و عکس العمل طبیعی برای بچه ها شناخته میشود اما مهم این است که با ارائه راهکار به آنها نشان دهیم که چگونه آن را به نحو صحیح و مناسب ابراز کنند. همچنین آموزش دادن به بچه ها از سنین خردسالی به آنها کمک میکند که چطور مهارتهای کنترل و مدیریت احساس و عواطف خود را یاد گیرند و اینکه برای مدت طولانی ادامه داشته باشد. همچنین برقراری محدودیت و یکسری خطوط اخلاقی و تربیتی و اینکه در عین درک و توجه به عصبانی بودن به دیگران آسیب نرسانند.
مقاله ای در وبسایت Parents به این موضوعات پرداخته است که در آن اشاره شده است که بچه ها با انگیزه ها و رفتارهای ناگهانی گهگاه دست و پنجه نرم میکنند و هنگامیکه خسته یا عصبانی بشوند ممکن است بلافاصله رفتارهایی از خود نشان دهند از قبیل ضربه زدن و فریاد کشیدن و یا گاز گرفتن. مثلا حتی کودکان نوپا هنگامیکه خواسته هایشان فوری و ضروری است با کج خلقی و اوقات تلخی رفتار خود را بروز میدهند. شاید برای والدین تحمل و مشاهده اینگونه رفتارها قدری دشوار باشد اما به خاطر داشته باشید که خشم و عصبانیت یک نوع رفتار طبیعی بچه ها است که به همراه کودکان تا بزرگسالی همراه است و این وظیفه شما است که به آنها بیاموزید چطور با آن کنار بیایند. کارشناسان در این زمینه راهکارهایی را ارائه داده اند و در ابتدا قبول کردن و پذیرفتن خشم و عصبانیت کودکان میباشد. مثلا در حین خشم آنها بگوئید که درک میکنید آنها عصبانی هستند به جای سرکوب کردن آن رفتار. در وهله دیگر چنانچه دلیل ناخرسندی بودن آنها را میدانید میتوانید آنرا نیز اضافه کنید و به آن اشاره نمائید. مثلا چنانچه در حال ترک پارک هستید و بچه شما برای تاب سواری گریه میکند این مطلب را بازگو کرده و بگوئید که الان مجبور به ترک پارک و رفتن به منزل هستید.
در واقع کودکان نیاز دارند در حین بروز احساسات و عواطف خود احساس آرامش داشته باشند چون این از میزان و شدت آن خواهد کاست و به کودکان کمک میکند تا احساسات خود را تنظیم کنند. بالعکس گفتن اینکه احساسات آنها اشتباه است تنها به تشدید اوضاع و موقعیت و افزایش میزان نمایش و اظهار رفتار آنها خواهد انجامید. گام بعدی تشویق آنها به استفاده از کلمات است. بچه ها بطور اتوماتیک نمیدانند که در هنگام پریشانی و ناراحتی از چه لغاتی استفاده کنند و شما به عنوان والدین میتوانید به آنها آموزش دهید که چطور از طریق صحبت کردن میتوانید آنها را درک کرده و به آنها کمک نمائید. میتوانید جملات کوتاهی را به آنها بیاموزید یا برایشان بنویسید تا پس از مدتی آنها را یاد و فرا گرفته و به عنوان یک مدل از انتظارات و قواعد از آنها استفاده خواهند کرد. براساس تجربه کودکانی که قوانین و رفتارهای والدین خود را درونی و فرا میگیرند در آینده هم بهتر در اجتماع قویتر ظاهر خواهند شد. این دسته از بچه ها تمایل خواهند داشت تا قواعد و مقررات اخلاقی را بهتر فرا گرفته و با موقعیتهای اجتماعی بهتر کنار بیایند.
گام بعدی یافتن یک راه حل مثبت است. برای نسلها کج خلقی کودکان تعبیر میشد به عنوان نوعی اداره کردن امور و مثلا کارشناسان بر این عقیده بودند که بهتر است والدین اجازه دهند بچه ها به گریه و فریاد خود ادامه دهند به جای رسیدن به خواسته های خود اما این نظریه امروز تغییر پیدا کرده است و متخصصین امور تربیتی کودکان بر این عقیده میباشند که با آرامش با ناراحتیهای بچه ها مواجه شد و با کاربرد استراتژیهایی دست به کاهش تنشها زد. کودکان نیاز به ارشاد و راهنمائی دارند جهت مدیریت و کنترل خشم خود و اینکه مکانیسمهای سالم مواجهه با موارد احساسی و عاطفی را پیدا کنند به جای اینکه آنها صرفا سرخوردگی را تجربه کنند. پیدا کردن راه حل و در صورت توان ارائه جایگزین خواسته های آنها و پرت کردن حواسشان و ارائه چیزهای جایگزین و آشتی میتوانند بسیار مؤثر باشند. داشتن صبر و آرامش نیز دارای اهمیت زیادی میباشد. بجای اینکه سریع نه گفته شود در هنگام درخواست کودکان برای چیزی با مکث و تامل میتوانید بهتر به کودکان پاسخ داده و یا توجه آنها را به سمت دیگری معطوف دارید. به این ترتیب بچه ها نیز دلیل خودداری شما را خواهند فهمید و بهتر موافقت میکنند. همچنین آنها اطمینان خاطر حس میکنند که شما به علایق و ناراحتیهای آنها توجه میکنید و همچنین میتوانید با فرزند خود تغییر مکان بدهید و به جای دیگری بروید مثلا از این اتاق به دیگر جای منزل یا پارک. کودکان اینگونه رفتارها را یاد گرفته و بعدا خود نیز آنها را بکار خواهند بست.
یکی دیگر از راهکارهای اشاره شده در مقاله پیدا کردن یک مکان ساکت و آرام میباشد و چنانچه شما در یک محل عمومی و شلوغ هستید به مکانی آرام تر بروید. بر روی خود و فرزندتان تمرکز داشته باشید به جای قضاوت و نظر مردم. یکی از راهکاریهای کاهش فشار و استرس این است که توجه و تمرکز را از عابران و مردمی که نگاه میکنند دور کنید و به این ترتیب شما قادر خواهید بود تا با فرزندتان در مکانی آرام و بدون ازدهام بهتر ارتباط برقرار کنید. به این ترتیب هر دوی شما بهتر آرامش خود را حفظ خواهید کرد. همچنین فرزند شما احساس امنیت و حمایت کرده در حالیکه شما درباره احساسات و عواطف به وی راهنمائی میکنید. در وهله آخر میتوان به برقراری محدودیتهای قاطعانه اشاره داشت. در عین حال که قبول کردن و پذیرش عصبانی بودن قابل قبول است اما پرخاشگری اینطور نیست. مثلا چنانچه کودک شما با خواهر و برادرهای خود دعوا و کتک کاری میکند به وی بگوئید که این کار صحیح و قابل قبول نبوده و اینکه شما هرگز چنین کاری نمیکنید. در گام بعدی بچه خود را به سمت یک پاسخ مثبت هدایت کنید. محدودیتها و خطوط را برایش تعریف کنید. بچه ها تمایل دارند تا بهتر درک داشته باشند و همکاری کنند در مواردیکه دلیل و منطق و توضیحات شفاف و واضح باشند.